ERMENİ KATLİAMLARI

tarafından bayart Çarş. Şub. 11, 2009 7:09 pm

ERMENİ KATLİAMLARI

Berlin
Antlaşması'nın imzalanmasını izleyen dönemde Ermeni sorunu iki yönde
gelişmiştir. Bunlardan ilki, Batılı devletlerin Osmanlı İmparatorluğu
üzerindeki baskı ve müdahaleleri; ikincisi ise, Anadolu, Suriye ve
Rumeli'de yaşayan Ermenilerin Anadolu'nun çeşitli yerlerinde, özellikle
Doğu Anadolu ve Klikya'da yeraltında örgütlenmeleri ve
silahlanmalarıdır.

İlk kışkırtmalar Rusya'dan gelmeye başlamış,
Rusların bu tutumu İngiliz ve Fransızları Ermenilerle daha çok
ilgilenmeye sevk etmiştir. Doğu Anadolu'daki İngiliz
Konsoloslukları'nın sayısı hızla artmış, ayrıca bölgeye çok sayıda
Protestan misyonerler gönderilmiştir. Bu kışkırtmalar sonucunda Doğu
Anadolu'da 1880'den itibaren çeşitli Ermeni komiteleri kurulmaya
başlamıştır. Ancak, yerel düzeyde kalan bu komiteler, Osmanlı
yönetiminden şikâyeti olmayan, barış ve refah içinde yaşayan Ermeni
halkının ilgisini çekmediğinden başarılı olamamıştır.

Osmanlı
Ermenilerini içeride kurulan komiteler yoluyla devlete karşı harekete
geçirmek mümkün olmayınca, bu kez Rus Ermenilerine Osmanlı toprakları
dışında komiteler kurdurulması yoluna gidilmiştir. Böylece 1887'de
Cenevre'de sosyalist eğilimli, ılımlı militan Hınçak, 1890'da ise
Tiflis'te aşırı, terör, isyan, mücadele ve bağımsızlık yanlısı Taşnak
Komiteleri ortaya çıkmıştır. Bu komitelere, "Anadolu topraklarının ve
Osmanlı Ermenilerinin kurtarılması" hedef olarak gösterilmiştir.

İstanbul'da
örgütlenen ve Avrupa devletlerinin dikkatlerini Ermeni meselesine
çekerek Osmanlı Ermenilerini kışkırtmayı hedefleyen Hınçakların
başlattığı ayaklanma girişimlerini, aralarında siyasi mücadele başlayan
Taşnaklarınki izlemiştir. Bu ayaklanma girişimlerinin ortak
özellikleri; Osmanlı ülkesine dışarıdan gelen komitelerce planlanmış ve
yönlendirilmiş olmaları ile örgütlenme faaliyetlerinde Anadolu'ya
yayılan misyonerlerin büyük katkısının bulunmasıdır.

İlk isyan
1890'daki Erzurum'da gerçekleşmiştir. Bunu, yine aynı yıl meydana gelen
Kumkapı gösterisi, 1892-93'te Kayseri, Yozgat, Çorum ve Merzifon
olayları, 1894'te Sasun isyanı, Babıâli gösterisi ve Zeytun isyanı,
1896'da Van isyanı ve Osmanlı Bankası'nın işgali, 1903'te ikinci Sasun
isyanı, 1905'te Sultan Abdülhamid'e suikast girişimi ve nihayet 1909'da
gerçekleşen Adana isyanı izlemiştir. 1914'de Zeytun'da 100, 1915 Van
olaylarında 3.000 ve 1914-1915 Muş olaylarında 20.000 Türk, Ermeni
mezalimi sonucu hayatlarını kaybetmiştir.

İsyanların Osmanlı
kuvvetlerince bastırılması, dünya kamuoyuna propaganda maksatlı olarak
"Müslümanlar Hıristiyanları katlediyor" mesajıyla yansıtılmış ve Ermeni
sorunu giderek uluslararası bir sorun niteliği kazanmıştır. Nitekim
döneme ait İngiliz ve Rus diplomatik temsilciliklerinin raporları, "Ermeni
ihtilalcilerin hedefinin karışıklıklar çıkararak Osmanlıların karşılık
vermesini ve böylece yabancı ülkelerin duruma müdahalesini sağlamak" olduğunu kaydetmektedir.

Öte
yandan sömürgeci devletlerin diplomatik temsilcilikleri Anadolu'ya
dağılmış Hıristiyan misyonerler ile birlikte Ermeni propagandasının
Batı kamuoyuna iletilmesinde ve benimsetilmesinde büyük rol
oynamışlardır.

Ermeniler, Türk halkına en büyük zararı, Birinci
Dünya Savaşı sırasında giriştikleri katliamlarla vermişlerdir. Bu
dönemde Ermeniler; Ruslar hesabına casusluk yapmış, seferberlik gereği
yapılan askere alma çağrısına uymaksızın askerden kaçmış, askere gelip
silâhaltına alınanlar ise silahları ile birlikte Rus ordusu saflarına
geçerek, "vatana ihanet" suçunu topluca işlemişlerdir.

Daha
seferberliğin başlangıcında, Türk birliklerine karşı saldırıya geçen
Ermeni çeteleri, büyük katliamlara girişmiş, Türk köylerine baskınlar
düzenlemek suretiyle sivil halka büyük zararlar vermişlerdir. Örneğin
Van'ın Zeve Köyü'nün bütün halkı, kadın, çocuk ve yaşlı demeden,
Ermeniler tarafından öldürülmüştür.
ALINTI